بهینه سازی تکاملی سازه ها(Evolutionary Structural Optimization)

زی و استیون در سال 1993 در مقاله خود تحت عنوان  « یک روش تکاملی ساده برای بهینه سازی سازه ای » مقدمات روش ESO را پایه ریزی کردند ودر سال 1995 هینتون و سینز توانستند در ادامه کار زی و استیون روش دیگری برای حذف المان با کاهش مدول الاستیسیته آن ارایه دهند ودر نهایت کوارن در سال 1997 در رساله دکتری خود روش ESO  را مطرح نمود .

ویژگی مهم روش ESO آن است  در عین حال که نتایج قابل اعتماد ارایه می دهد به آسانی قابل درک و یادگیری می باشد،آن چه که حائز توجه است  این که تمام جنبه های رفتاری سازه می تواند درمفهوم  ESO گنجانده شود، البته در این روش قید ها می توانند بر مبنای تنش ، سختی ، جابجایی ، فرکانس و غیره ... .باشند.

جهت اعمال روش ESO ابتدا فضای طراحی را به تعداد معینی از المان ها تقسیم کرده و پس از تعیین شرایط مرزی و بارگذاری،مسئله به صورت المان محدود تحلیل می گردد، سپس مقدار معیارمورد نظر با توجه به نوع مسئله توسط طراح تعیین می گردد، برای هر یک از المانها محاسبه می شود که  ساده ترین روش معیار حذف المان  بر اساس سطح تنش محلی است ودرنتیجه با حذف تدریجی المان ها با سطح تنش کمتر ، سطح تنش در سازه جدید یکنواخت و یکنواخت تر می شود.

کاربردهای ESO

از جمله کاربردهای روشESO  در زمینه های مختلف بهینه سازی توپولوژیکی، می توان به مواردی از قبیل مسائل کمانش ، مسائل فرکانس طبیعی و مسائل با قید جابجایی اشاره کرد،این روش توانایی خود را در بهینه سازی توپولوژیکی مسائل حرارتی نیز بخوبی اثبات کرده است . ازمهمترین موارد قابل ذکر

می توان به ارائه روش بهینه سازی تکاملی افزاینده در سازه ها موسوم به AESO و بهینه سازی تکاملی دو سویه در سازه ها که موسوم به روش BESO  می باشد اشاره نمود.          

  دانلود :پاورپوینت ESO